“Een te geringe mobiliteit van de arbeidskracht” , dat is één van de beperkingen van de Europese arbeidsmarkt waar de Commissie zich over beklaagt. In de Verenigde Staten migreert die arbeidskracht veel gewilliger van staat naar staat, al naar gelang het aanbod en de lokale conjunctuur. In Europa is die arbeidskracht veel honkvaster, wat schadelijk is voor de competitiviteit van onze bedrijven…

Er is nochtans meer mobiliteit dan men misschien denkt. The Guardian brengt een reportage over duizenden Roemeense vrouwen die seizoenarbeid verrichten in de land- en tuinbouwsector in de regio Ragusa, Zuid-Sicilië. Wettelijk hebben ze recht op een minimumloon van 56 € per werkdag van 8 uur, maar weinigen krijgen meer dan 20 €, voor een werkdag die ook 12 uur kan duren.  Maar wanneer de vrouwen zich daarna in een schuur of tent kunnen terugtrekken en de uitbuiting van de arbeid tijdelijk ophoudt,  begint vaak een andere: sexuele uitbuiting door de bedrijfsleider  en zijn vrienden. De politie zelf denkt dat er een 7500 vrouwen, de meeste Roemeense, in een soort slavernij verblijven in de regio. Schattingen spreken van 120.000 arbeidsmigranten in de Zuid-Italiaanse landbouwsector. Men stelt ook een geleidelijke vervanging vast van illegale vluchtelingen door legale tijdelijke werkkracht uit de Europese Unie, want de schrik zit er in bij de bedrijfsleiders, die veel minder moeten vrezen voor bestraffing bij niet-naleving van de arbeidswetgeving dan bij hulp aan illegalen. Marisa Nicchi , een volksvertegenwoordiger voor Sinistra Italiana (Italiaans Links) probeert de zaak in de openbaarheid te brengen, maar kreeg tot nog toe weinig gehoor bij de Italiaanse overheid.

U vindt hier de reportage van de Guardian: Raped, beaten, exploited: the 21st-century slavery propping up Sicilian farming .

Een reportage over een uithoekje van Europa licht natuurlijk maar een tip op van de sluier. We vangen soms flarden op over de moderne slavernij in de Spaanse tuinbouw, de uitbuiting van Chinese arbeidskracht in de Britse visserijsector, gedetacheerde bouwvakkers tot op werven van de EU-instellingen in Brussel, maar de bedrijfsbelangen die hier achter zitten maken er geen prioriteit van voor de nationale of Europese overheden. En zo is het mogelijk dat er begin 21e eeuw nog hele tijdschriften gewijd worden aan mensenhandel en dwangarbeid. (hm)