8 februari 2015 – Op 5 februari beslisten de ministers van defensie van de NAVO de paraatheid van haar snelle interventiemacht op te drijven. Zij werden ondermeer gemotiveerd door de ontwikkelingen in Oekraïne, maar deze interventiemacht zou ook inzetbaar zijn in het Midden-Oosten of Noord-Afrika.
De snelle interventiemacht bestaat uit 30.000 soldaten die binnen een week tot een maand kunnen worden gemobiliseerd. In de schoot van deze interventiemacht zou er nu een snelle reactiemacht komen van 5.000 militairen, waarvan de kern op 1 tot 3 dagen te mobiliseren zou zijn, en de rest binnen de 7 dagen.
Het groen licht voor een interventie moet komen van de politieke verantwoordelijken (de ministers of de ambassadeurs). Sommige landen stelden voor de opperbevelhebber van de NAVO deze verantwoordelijkheid te geven. Waarom ook niet: we hebben al een Europees Hof van Justitie dat eigenmachtig een rechtsorde opbouwt, een Europese Centrale Bank die haar gang mag gaan in monetaire aangelegenheden, dus waarom ook de kwestie van oolog en vrede niet overlaten aan de specialisten, de militairen?
De verantwoordelijkheid voor deze snelle reactiemacht wordt bij beurtrol opgenomen, in 2015 door Duitsland, Nederland en Noorwegen.
Er komen ook antennes van een veertigtal militairen in Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Polen en Roemenië.
Het hoofdkwartier in Szezcin (Polen) wordt versterkt, en er komt misschien een tweede hoofdkwartier in Roemenië.

Oekraïne

De ontwikkelingen in Oekraïne maken duidelijk hoe belangrijk deze nieuwe plannen van de NAVO zijn. Er is dan niet veel nodig om het via tussenpersonen tot een militaire confrontatie van de NAVO met Rusland te laten komen.
De Duitse bondskanselier Angela Merkel verzet zich vooralsnog tegen de levering van wapens aan Kiev. Volgens haar is een militaire overwinning van Kiev sowieso uitgesloten. Maar een aantal Amerikaanse Republikeinse senatoren en afgevaardigden hebben, meer bepaald op de lopende “veiligheidsconferentie” in Munchen. al laten weten dat zij graag met vuur komen spelen in Europa door Kiev van krachtig wapentuig te voorzien. En ook de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Kerry sprak zich uit in die zin: winnen is niet mogelijk, maar we kunnen wel veel materiële en menselijke schade toebrengen aan Oost-Oekraïne om zo Putin te doen inbinden…
Naar de achtergronden van deze discussie kunnen we enkel gissen. De Sovjetunie was nog niet zo lang geleden een van de twee supermachten, en Rusland zoekt nu een plaats in de nieuwe wereldorde na de val van de muur. Dat is een factor van instabiliteit. De Europese Unie en de VS hebben daarbij niet altijd dezelfde belangen. Tromgeroffel komt de VS goed uit want hun (tanend) leadership in de wereld steunt ondermeer op hun militair apparaat. Sinds Irak weten we weer dat ze niet vies zijn van militaire avonturen…

In de NAVO

De discussie over wapenleveringen speelt zich ook af in de schoot van de NAVO. Daar verklaarde secretaris-generaal Stoltenberg dat de beslissing over wapenleveringen niet genomen hoeft te worden door de NAVO als zodanig, maar dat individuele lidstaten deze beslissing kunnen nemen.
Men ziet het zo gebeuren: enkele landen uit Oost-Europa gaan zich militair actiever bemoeien met de ontwikkelingen in Oekraïne, Kiev krijgt opnieuw op zijn donder, met als gevolg verhoogde druk op de ‘bondgenoten’.
Zover is het nog niet. De weerbaarheid bij de mensen in Europa tegen dergelijke militaire avonturen is vooralsnog allicht groot genoeg. Maar de dreiging komt dichterbij. Putin kan als een kat in het nauw rare sprongen maken. De sabelslijpers binnen de NAVO zijn alvast voorbereid om elke kans te grijpen. (fs)