De Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA), de partij van Bart De Wever, Theo Francken en consoorten, viel bij de Europese verkiezingen van mei van 4 op 3 zetels; geen reden tot paniek echter voor rechts in Vlaanderen, want het Vlaams Belang ging van 1 naar 3 zetels. Die twee vaten communiceren dus meer dan behoorlijk.

Waarnemers vroegen zich af bij welke parlementaire groep de N-VA zou aansluiten. In de vorige legislatuur (2014-2019) maakten ze deel uit van de ECR, de Europese Conservatieven en Hervormers, waarvan de Britse Conservatieve Partij (de ‘Tories’ van Theresa May) de kern uitmaakte. Na de Brexit zal de ECR natuurlijk de 4 Tories minder tellen, maar er blijven dan nog altijd 57 leden over. Ook de aanwezigheid in de ECR van ultrareactionaire partijen als de Poolse Recht en Rechtvaardigheidspartij (PiS) of Thierry Baudets Forum voor Democratie  zijn voor de N-VA natuurlijk geen probleem. Net vandaag besliste het extreemrechtse Spaanse Vox ook tot de ECR toe te treden, maar ook daarmee kan de N-VA leven; “In elke fractie heb je wel die zatte nonkel“, aldus N-VA verkozene en gewezen Vlaams ‘minister-president’ Geert Bourgeois.

Neen, sommige waarnemers dachten dat de Vlaams-nationalisten van N-VA, die met nogal wat poeha de Catalaanse onafhankelijkheid steunden, niet door één deur zouden kunnen met de rabiate Spaanse etatisten van Vox.  “We gaan de eenheid verdedigen en de onafhankelijkheidspartijen verbieden. We zijn het spuugzat dat ze ons belastinggeld krijgen. Daarmee vernietigen ze Spanje, de heilige erfenis die we van onze grootouders kregen“, aldus partijleider Abascal.  Maar ja, de N-VA voelt zich niet aangesproken door fractiegenoot en ‘zatte nonkel’ Vox…

Die waarnemers hadden eigenlijk moeten weten dat de N-VA zich niet door flauwe argumenten als ‘consequentie’, ‘beginselvastheid’ of elementair fatsoen laat afhouden van de vleespotten van de macht. Eén van hun drie euro-verkozenen is Johan Van Overtveldt. Toen hij nog hoofdredacteur was bij het zakentijdschrift Trends publiceerde hij een boek, ‘Het einde van de Euro’, waarin hij de ondeugdelijkheid en onhoudbaarheid van de Europese eenheidsmunt aantoonde. Het belette hem niet om een paar jaar later als minister van financiën in de regering Michel het schoothondje (of de Duitse herder?) van de Duitse minister van financiën Schäuble te spelen bij het bestraffen van de Grieken (nochtans ook een Europese natie die volgens de Vlaams-nationalisten recht heeft op zelfbeschikking…).

Misschien moeten we niet alle schuld op de N-VA steken. De geplogenheden binnen het Europees Parlement bevorderen ook de vlucht naar de vleespotten van de macht. Om als ‘groep’ erkend te worden moet een fractie minstens 25 leden tellen die uit 7 verschillende lidstaten afkomstig zijn; voorwaarden van politieke coherentie zijn er niet (of toch: de leden moeten verklaren dat ze dezelfde ‘affiniteit’ hebben). Een groep  geniet financiële steun uit het budget van het Europees Parlement voor zijn activiteiten. Niet weinig: Euractiv schatte dat het Front National in de vorige legislatuur op 20 à 30 miljoen € extra kon rekenen door tot een groep te behoren. Bovendien bepalen de voorzitters van de groepen mee de agenda van de plenaire sessies. Groepen kunnen ook amendementen en moties voorleggen en hun leden beschikken over meer spreektijd. De ‘rapporteurs’ in de parlementscommissies (die een belangrijke stempel drukken op de stemmingen in de plenaire sessies)  worden ook onder de groepen aangeduid. Toegang tot de vleespotten van de macht en de geldpotten van de EU gebeurt dus door hetzelfde deurtje: de ‘groep’. Daar kunnen natuurlijk rare dingen door gebeuren. De N-VA behoorde in de legislatuur 2009-2014 zelfs tot … de Groene fractie. Laten we het erbij houden dat ze bij de Europese Conservatieven en Hervormers meer op hun plaats zijn. (hm)

Toegevoegd op 20 juni: Zie over hetzelfde onderwerp Christophe Callewaert in De Wereld Morgen: Vergeet de zatte nonkels. N-VA kiest resoluut voor radicaalrechtse fractie