Nog maar een goede drie maand in functie, en de populariteit van de Franse president Macron nam al een duik naar 40%; misschien breekt hij vroeger dan verwacht het record van zijn voorganger Hollande, die nog op 20% tevredenen kon rekenen als hij het Elysée verliet.

Maar wie Macrons politieke toekomst probeert te voorspellen door simpelweg de koppen te tellen van het aantal tevredenen en het aantal ontevredenen begaat een zware fout. Onder de tevredenen zit er bijvoorbeeld ene Pierre Gattaz. Monsieur Gattaz is de voorzitter van de MEDEF, de lobby van de grote Franse bedrijven. Hij is in de wolken met de plannen die Macron deze week officieel bekendmaakte: werknemers ontslaan moet veel gemakkelijker, vakbondsinmenging in de bedrijven veel moeilijker. Eveneens zéér tevreden daarover: Alain Griset, voorzitter van U2P dat het kleinbedrijf vertegenwoordigt (Griset: “We werden bijna over de hele lijn gehoord“). Of Jean-Baptiste Danet in naam van de start-ups: “een nieuwe geesteshouding, met meer respect voor de ondernemers”. En nog een tevreden man van gewicht: Sigmar Gabriel, de Duitse sociaaldemocratische minister van Buitenlandse Zaken die deze week op bezoek was in Parijs. Hij zei onder de indruk te zijn van Macrons plannen ter hervorming van de arbeidswetgeving; deze zouden Frankrijk “economisch en sociaal sterker maken”. Kers op de taart: de Europese Commissie is tevreden, want de hervormingen van Macron liggen helemaal in de lijn van haar aanbevelingen van de laatste jaren om de Franse arbeidsmarkt ‘flexibeler’ te maken.

Tel dus niet zomaar de tevreden en ontevreden koppen, maar geef elk van hen een gewicht in evenredigheid met hun positie in het politiek-economisch bestel. Als de modale Fransman gewicht één heeft, heeft monsieur Gattaz ergens gewicht 500.000 à 1.000.000, de Europese Commissie ook zoiets, Sigmar Gabriel misschien toch wel 200.000. Daar staan echter wel de grote aantallen, maar lage  gewichten,  van de Franse vakbonden tegenover. De strijdbaarste bond, de CGT, organiseert op 12 september een staking tegen Macrons plannen. Maar de CGT wordt daarin niet gevolgd door het  makke CFDT, en ook niet door Force Ouvrière (FO). Macron heeft trouwens de eventuele gevoeligheden van de volksvertegenwoordiging voor het te verwachten straatprotest grotendeels ontkracht door zijn plannen via volmachten (‘ordonnances’) door te drukken. De Assemblée kan er niets aan veranderen, ze alleen in hun geheel nemen of laten.

Moeilijk dus om te voorspellen hoe het spel van aantallen en gewichten zal uitdraaien. Kunnen we rekenen op een nieuw Nuits Debout? Zal Mélenchon (France Insoumise), die oproept voor protest op 23 september, uiteindelijk front vormen met de CGT? Aangezien zowat alle regeringen in de EU macronistische plannen smeden overstijgt het belang van de kwestie bij verre de grenzen van de Hexagone. (hm)