29 januari 2020 – Toen Jeroen Dijsselbloem in januari 2018 Eurogroepvoorzitter-af werd schreven we: “Het probleem is dat de sociaaldemocraten die het tot de hogere regionen van het politiek bestel schoppen, zich helemaal niet meer gebonden achten met die goedmenende, sociaalvoelende, vooruitstrevende mensen in hun partij. Hoe verder een sociaaldemocraat het schopt in de politieke hiërarchie, des te minder heeft hij (ja, meestal hij) met deze mensen gemeen. Dat leidt tot de verbijsterende conclusie dat de meest bekende sociaaldemocraten met het sociaaldemocratisch streven (progressieve hervormingen binnen het kapitalisme) niets meer te maken hebben!”
Een nieuwe uiting van deze regel is Sigmar Gabriel, zwaargewicht van de Duitse sociaaldemocratie (SPD), en nu voorgedragen als bestuurslid van Deutsche Bank. Gabriel is voorzitter geweest van de SPD, Bondsdagverkozene, minister-president van Nedersaksen, vice-kanselier van de Bondsrepubliek, Minister van Buitenlandse Zaken, Minister van Economie… Een indrukwekkend politiek parcours, maar nog heeft de zestigjarige er niet genoeg van; hij gaat “nieuwe uitdagingen” aan, zoals men dan zegt. Bij Deutsche Bank dus, plaats 17 in de wereldranglijst, nog aanzienlijk vóór ronkende namen als Morgan Stanley of Goldman Sachs.
Wat verwacht Deutsche Bank van deze leek in het bankwezen? Zou Globalinfo het niet bij het rechte eind hebben waar het schrijft: “Maar nu gaat de Bank ingrijpende hervormingen plegen en zijn investerings-activiteiten afbouwen. Er zouden 18.000 mensen ontslagen gaan worden, onthulde CEO Christian Sewing vorig jaar. Dat soort hervormingen vereist goed overleg met vakbonden, en daar kan Gabriel voor zorgen, is de inschatting.” ?
Dat is misschien maar een deel van de motivatie, want Sigmar Gabriel heeft nog andere nuttige ervaring. Hij is adviseur bij Deloitte dat allerhande diensten levert aan bedrijven, voorzitter van Atlantik-Brücke, dat de goede betrekkingen tussen Duitsland en de Verenigde Staten, en de ‘Atlantische gedachte’ behartigt, en lid van de Trilaterale Commissie, de beslotener versie van het Wereld Economische Forum van Davos. Terwijl zijn partijgenoot Gerhard Schröder de blik naar het oosten wendde en zo bij Poetins Gazprom terecht kwam, is Gabriel meer westers geörienteerd.
Om den brode heeft hij Deutsche Bank niet nodig, want sinds hij kopij levert aan bladen als Handelsblatt en Die Zeit kan hij op 15.000 à 30.000 € per maand rekenen. (hm)