27 november 2014 – Gisteren stelde Commissievoorzitter Juncker zijn Investeringsplan voor Europa voor. Naar deze openbaring werd met spanning uitgekeken, want sinds maanden circuleert het gerucht dat Barroso’s opvolger voor 300 miljard € kon zorgen om daarmee de vleugellamme Europese economie nieuw leven in te blazen. Wat kan Juncker dat Barroso niet kon ? Deze vraag lag op veler lippen.
Juncker is natuurlijk onze man uit Luxemburg, een land waar volgens recente berichten veel geld naartoe stroomt. Maar verwachten dat het Groothertogdom zijn wereldberoemde telg zou promoten door eventjes 300 miljard te laten naar Europa terugstromen, dat is – op korte termijn – niet realistisch.
Maar Juncker is ook christen-democraat, en zal ongetwijfeld in zijn jonge jaren geleerd hebben over de ‘wonderbaarlijke vermenigvuldiging der broden en vissen’ (Matteüs 14:19-20). Vijfduizend mensen voeden met zeven broden en twee vissen, het spreekt tot de verbeelding! Nog waarschijnlijker is dat amateur-sommelier Jean-Claude Juncker op rijpere leeftijd vooral geïnspireerd wordt door het bijbels verhaal over de Bruiloft van Cana (Johannes 2:1-12). Op de bewuste bruiloft was de wijn op, zoals Jezus’ Moeder discreet opmerkte. No problem, zei Jezus in het Aramees, en hij veranderde de kruiken water in exquise wijn. Er was maar één klacht: waarom had men de beste wijn tot het eind bewaard?
Dat Junckers Investeringsplan bijbels geïnspireerd is, is zonder meer duidelijk. Hij beschikt over 21 miljard, welke samengebracht worden in een Europees Fonds voor strategische investeringen, maar dat door een wonderlijke vermenigvuldiging (zie figuur, voorgesteld door Juncker tijdens zijn presentatie) opgewaardeerd wordt tot 315 miljard. Multiplicator 15, misschien niet zo spectaculair als destijds met de vissen en broden, maar best een prestatie.
Toegegeven, Jezus kon indertijd beroep doen op zijn goddelijke Vader, terwijl Juncker alleen kan rekenen op de markt. Immers, de 21 miljard dienen als waarborg, als onderpand, voor de private sector, die vriendelijk uitgenodigd wordt de nodige investeringen te doen in infrastructuurwerken (wegen, pijplijnen, digitale verbindingen…; lidstaten gelieve uw projecten ). Mocht het toch mislopen met de private winsten, kan het strategisch fonds nog altijd inspringen met publieke verliezen.
Is het plan realistisch ? Dat moet nog blijken, maar het is wel iets realistischer dan het gelijkaardig Pact voor Groei van 2012. Toen was de multiplicator niet 15, maar 18! Die haring heeft niet gebraden, om het bij het vissersjargon te houden, maar niets zegt dat het deze keer niet kan lukken. Dat is tenminste wat christen-democraten, sociaal-democraten en liberalen ervan vonden, gisteren in het Europees Parlement. (hm)