Dit weekend werd in Rome “Italiaans Links” boven de doopvont gehouden. Het initiatief kwam tot stand nadat drie parlementsleden van de Democratische Partij (PD) uit de partij stapten. Alfredo D’Attore, Carlo Galli en Vincenzo Folino zagen het neoliberaal beleid van premier Matteo Renzi niet meer zitten (“Hij duwt door wat Berlusconi niet gedaan kreeg”). Zij werden voorafgegaan door Stefano Fassina (een oud vice-minister voor economie en financiën, en de laatste tijd gesignaleerd in het Europees gezelschap van Varoufakis, Lafontaine en Mélenchon) en Monica Gregori.
In de Kamer vormen deze ex-leden van de PD nu een gemeenschappelijke fractie samen met de 25 volksvertegenwoordigers van de SEL van Nicola Vendola. SEL staat voor Links, Ecologie en Vrijheid (Sinistra Ecologia Libertá). Het is ontstaan op de ruïnes van het oude Rifondazione, en dankt zijn stevige aanwezigheid in het parlement en op andere institutionele niveaus aan een alliantiepolitiek met de PD. Er zouden ook nog parlementairen van de 5 Sterren-beweging van Beppe Grillo onderweg zijn, maar daar wordt nog over gesteggeld.
Brede alliantie?
De nieuwe politieke partij heet simpelweg Italiaans Links (“Sinistra Italiana”). Niet iedereen is overigens blij met het beeld dat de nieuwe parlementaire fractie laat samenvallen met de nieuwe partij.
Het initiatief wordt immers gedragen door een breed spectrum aan politieke krachten: de PRC (Rifondazione), L’Altra Europa con Tsipras (de eenheidslijst die met de hakken over de sloot de Europese kiesdrempel haalde), Act, Possibile van Pipo Civati, Futuro a Sinistra van de al vermelde Fassina,… Allerlei personaliteiten steunen het initiatief, zoals Sergio Cofferati, ex-leider van de CGIL, ex-burgemeester van Bologna en ex-Europarlementariër voor de PD.
Het initiatief krijgt ook veel steun uit sociale bewegingen. Het is inderdaad wat vreemd dat Italië, dat nog niet zo lang geleden misschien wel de sterkste en best ingewortelde Communistische partij van Europa had, nu op links geen enkel alternatief zou hebben voor de neoliberale koers van premier Renzi.
Anderzijds is enig scepticisme op zijn plaats. Het nieuwe Italiaans links werpt zich uitdrukkelijk op als een alternatief voor de PD van Renzi, maar het valt nog af te wachten of dat hard gemaakt wordt in de lokale verkiezingen volgend jaar. Het nieuwe initiatief verzamelt immers heel wat ego’s, carriéreplannen en apparaatjes. Het Italiaanse kiessysteem zit zo in elkaar dat een autonome koers zich niet per se vertaalt in veel zitjes. De zwakte van de sociale bewegingen is ook geen waarborg voor een heldere politieke koers tegen het neoliberalisme, terrwijl het nieuws uit Griekenland vast ook niet helpt. Afwachten dus of we daadwerkelijk de wedergeboorte van Italiaans links meemaken, dan wel binnenkort te maken krijgen met ‘Franse toestanden”. (fs)