23 juni 2011 – Zopas heeft het Europees parlement de zes teksten i.v.m. het economisch bestuur (het zgn. sixpack) goedgekeurd. Over vier van de zes teksten (‘verordeningen’) had het parlement medebeslissingsrecht, d.w.z. dat het parlement en de raad van ministers tot een akkoord moeten komen; over de twee andere werd het parlement geconsulteerd.
Elk van deze zes teksten is een onderdeel van een globaal antidemocratisch neoliberaal plan, naar commissievoorzitter Barroso’s woorden zelf een ‘silent revolution’, waarmee de economieën van de lidstaten onder curatele van de neoliberale EU-bureaucratie worden geplaatst. Zo is het ‘Europees semester’  een deel van dit globaal plan dat  reeds van toepassing is.

De teksten die vandaag door het parlement werden goedgekeurd zijn om twee redenen van groot belang. Het Europees parlement is het ‘democratisch’ uithangbord van de Europese instellingen, omdat zijn leden, in tegenstelling tot die van de raad en de commissie, verkozen zijn. De antidemocratische machtsgreep krijgt dus een democratisch vernislaagje. Ten tweede bevat het sixpack een aantal financiële stokken achter de deur, boetes bij niet-naleving van de aanbevelingen, die dus de dwingende kracht van een Europese wet krijgen.

Een eerste blik op de stemresultaten (niet vermeld in het officieel nederlandstalig communiqué van het europarlement op 23 juni, wel in het Frans en Engels) suggereert dat de politieke oriëntaties die men uit de stemming van de parlementaire commissie op 19 april 2011 kon afleiden, ook vandaag overeind bleven. Sociaal-democraten en groenen hebben weliswaar begin juni (!) een petitie ‘Change for Europe’ gelanceerd, die de indruk wekt als zouden ze de ‘economic governance’ als een rechtse dwaling verwerpen; hun kritiek beperkt zich echter blijkbaar  tot de afwezigheid van Europese relanceplannen, en de (terechte) vrees dat de budgettaire obsessie de economische groei zal fnuiken. In een bericht van Groen-Ecolo wordt bevestigd dat ze – net als op 19 april – de twee teksten over macro-economisch toezicht goedkeurden (deze twee teksten worden vaak aangeduid als ‘Ferreira’ en ‘Haglund’, genoemd naar de rapporteurs in de parlementaire commissie), alsook de richtlijn ‘Ford’ (met preciese aanduidingen hoe lidstaten hun economisch-financiële gegevens moeten berekenen en rapporteren).

Dit alles kan verder gepreciseerd worden als de stemposities bekend zijn, maar het lijdt (helaas) geen twijfel: alleen de kleine fractie van Unitair Links (GUE) verwerpt de neoliberale putsch. Het is net in de teksten over het ‘macro-economisch toezicht’ die sociaal-democraten en groenen samen met de rechtse meerderheid goedkeurden, dat bv. loonkost (en … indexering van de lonen) het centrale mikpunt wordt.

Alvorens het wettenpakket in voege treedt, moet er een akkoord komen tussen parlement en ministerraad. Alhoewel er geen fundamentele meningsverschillen zijn,  moeten er nog wat compromissen gevonden worden. Zo heeft het parlement een nog grotere rol toegekend aan de Europese commissie, en een geringere aan de raad, dan aanvankelijk door die commissie in haar eigen wetsvoorstellen voorzien. Dat raakt gevoeligheden. Maar zodra een mouw gepast is aan deze sensibiliteiten is de zaak beklonken. Dit zou dan waarschijnlijk in juli zijn.

Wie zei daar ook weer dat de Europese grondwet -alias verdrag van Lissabon – moest goedgekeurd worden omdat het een vooruitgang betekende in de richting van het sociaal Europa?