Als het over belastingparadijzen gaat, blijkt de Europese Unie (EU) met haar ‘zwarte lijst’ op een splinter te wijzen, wat ertoe leidt – of dient – om de balk in eigen oog aan het zicht te onttrekken. Dat is de conclusie die men kan trekken uit een studie van het Tax Justice Network die pas werd voorgesteld. De in de zwarte lijst vermelde exotische oorden zijn verantwoordelijk voor één procent van de financiële geheimhouding die het innen van belasting in de EU treft, terwijl 34% afkomstig is uit de EU zelf. Koploper in het onder de duiven schieten van EU-partners is het Koninkrijk op de Amstel, Ruttes o zo nette Nederland.
Die zwarte lijst zelf was eigenlijk al een merkwaardig ding. Er moesten eerst miljoenen bladzijden van Panama papers, Luxleaks, Paradise papers e.d. voor de neus van politieke leiders gehangen worden tot er enige reactie kwam. En welke! In december 2017 publiceerden ze eindelijk een “blacklist of non-cooperative tax jurisdictions”, fiscale overheden dus die niet willen meewerken in het uitwisselen van de nodige informatie om fiscale fraude tegen te gaan. De lijst bevatte 17 overheden, gaande van Amerikaans Samoa over Panama tot Trinidad. Maar zie, nog geen twee maanden later werd de lijst gehalveerd, onder andere Panama werd geschrapt; acht van de zeventien zondaars hadden beloofd hun leven te beteren en werden meteen witgewassen. Ook in maart en mei van dit jaar werden opnieuw penitenten van de lijst geschrapt, zodat er momenteel nog zeven overblijven 1.
Het Tax Justice Network becijferde dus dat deze zwarte lijst verantwoordelijk is voor één procent van het achterhouden voor EU-staten van financiële informatie (‘ financial secrecy services facing EU member states’). Met andere woorden: de lijst laat 99% van de schuldigen buiten beschouwing!
In volgorde van belangrijkheid zijn volgens het Tax Justice Network de 15 hoofdschuldigen :
| Rang | Jurisdictie | Aandeel in de financiële geheimhouding naar EU toe | Op de zwarte lijst van de EU? |
| 1 | Verenigde Staten | 4.7% | Nee |
| 2 | Nederland | 4.0% | Nee |
| 3 | Luxemburg | 3.8% | Nee |
| 4 | Zwitserland | 3.7% | Nee |
| 5 | Kaaimaneilanden | 3.4% | Nee |
| 6 | Duitsland | 3.3% | Nee |
| 7 | Japan | 2.3% | Nee |
| 8 | Frankrijk | 2.3% | Nee |
| 9 | Verenigde Arabische Emiraten | 2.1% | Nee |
| 10 | Hong Kong | 2.1% | Nee |
| 11 | Turkije | 2.0% | Nee |
| 12 | Bermuda | 2.0% | Nee |
| 13 | Jersey | 1.9% | Nee |
| 14 | Taiwan | 1.9% | Nee |
| 15 | Guernsey | 1.9% | Nee |
Onze trouwe transatlantische partner dus in de eerste plaats, en direct gevolgd door ‘eerbare’ EU-landen als Nederland, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk… Geen enkele van deze fiscale parasieten komt voor op de Europese zwarte lijst. Het onderzoeksrapport vermeldt dat Nederland meer dan drie maal zo veel geheimdoenerijdiensten verleent aan Duitsland dan Panama, en Duitsland op zijn beurt meer dan twee maal zoveel als Panama aan Nederland. Rijke Zweden onttrekken voor 144 miljard dollar (!) aan de Zweedse fiscus door het in de USA te parkeren. Enzovoort…
De onderzoekers van het Tax Justice Network doen ook enkele aanbevelingen om aan de situatie te verhelpen, onder andere een voorheffing van 30% voor alle transacties naar niet-coöpererende belastingsentiteiten, de Verenigde Staten in de eerste plaats. Het ontbreekt niet aan mogelijkheden om iets te doen aan deze tergende onrechtvaardigheid, maar dat is natuurlijk geen prioriteit voor een Unie van en voor het Kapitaal.
Wie durft nog vol te houden dat we “Europa nodig hebben” (bedoeld is eigenlijk de Europese Unie) “om ons te weer te stellen tegen de wilde globalisering” ? (hm)
Voetnoten