Het Europees Parlement keurde gisteren (4 juli) een richtlijn goed die moet zorgen voor minder belastingsontduiking door multinationals. Deze moeten hun financiële informatie (omzet, winsten, belastingen, tewerkstelling …) per land waar ze opereren  opstellen, en niet langer in één globaal (‘geconsolideerd’) document.  De richtlijn moet ook nog wel door de lidstaten (Raad van ministers) goedgekeurd worden en in nationaal recht omgezet alvorens ze operationeel wordt.

Alhoewel de nieuwe verplichtingen maar gelden voor de grote spelers (met een omzet van minstens 750 miljoen euro) lijkt het een stap in de goede richting. Niets doen na de vele schandalen (Panama Papers, LuxLeaks…)  aan het licht kwamen zou de incestueuze verhoudingen tussen overheden en de bedrijfswereld trouwens te veel onder de aandacht brengen. Toch komen die incestueuze verhoudingen zelfs in deze ‘antifrauderichtlijn’ tot uiting, in die mate zelfs dat de hele regulering zo lek als een zeef dreigt te worden. Want zie, minder bezorgd om eerlijke belastingen dan om ‘eerlijke concurrentie’ voegde de Commissie er de volgende ontsnappingsweg aan toe:

Om commercieel gevoelige informatie te beschermen en eerlijke concurrentie te waarborgen, kunnen de lidstaten toestaan dat een of meerdere specifieke gegevens als vermeld in artikel 48 quater tijdelijk worden weggelaten uit het verslag wat activiteiten in een of meerdere specifieke fiscale rechtsgebieden betreft, indien deze van dien aard zijn dat de openbaarmaking ervan ernstige schade zou toebrengen aan de commerciële positie van de ondernemingen als bedoeld in artikel 48 ter, lid 1, en artikel 48 ter, lid 3, waarmee deze gegevens verband houden.

En het Parlement keurde de richtlijn met zeer grote meerderheid (77%) goed, sociaaldemocraten en Groenen incluis. OXFAM had aangedrongen op het dichten van de ontsnappingsroute, maar tevergeefs dus. (hm)