17 juni 2024 – Het lijkt onwaarschijnlijk, maar slechts 12 jaar nadat de Europese Unie de Nobelprijs voor de Vrede werd toegekend wordt ze als partner in crime bestempeld. Niet door een of andere ‘eurosceptische’ club, maar door de ernstige onderzoekers van het in Amsterdam gevestigde Transnational Institute. Ze gaven onlangs een brochure uit met die zwaarwegende aanklacht als titel, en de niet minder zwaarwegende ondertitel EU complicity in Israel’s genocide in Gaza.
Die medeplichtigheid duurt al tientallen jaren. Daarover schrijven de auteurs in hun inleiding:

“Decennialang heeft de EU nauwe banden onderhouden met Israël en het behandeld als een de facto EU-lidstaat, zelfs toen het zijn illegale militaire bezetting van Palestina uitbreidde en regelmatig binnenviel en oorlog voerde in de aangrenzende gebieden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de EU er nu niet in slaagt om Israël ter verantwoording te roepen.
Hoewel de betrekkingen tussen de EU en Israël worden geregeld door de EU-Israël Associatieovereenkomst die een clausule over mensenrechten bevat, heeft de EU consequent geweigerd zich op deze clausule te beroepen. Niet alleen heeft de EU zich niet gehouden aan haar eigen normen, maar gedurende de afgelopen acht maanden bleef ze de financiering voor Israëlische entiteiten goedkeuren en bevorderde ze nauwere banden met de Israëlische staat en instellingen. (…) De EU heeft een genocide mogelijk gemaakt en genormaliseerd door een ‘business as usual’ benadering te kiezen t.o.v. Israël en zijn naaste bondgenoot, de VS, met name door Amerikaanse wapentransporten met bestemming Israël te blijven toestaan die via Europees grondgebied verlopen.”

Het eerste hoofdstuk beschrijft kort het ontstaan van de staat Israël als deel van de Europese koloniale aspiraties, aanvankelijk onder leiding van Groot-Brittannië. Het tweede hoofdstuk heeft het over de relaties tussen Israël en de voorlopers van de huidige EU (EGKS, EEG, EG), de associatie-politiek in de jaren 90 en de ogen-dicht-politiek van de EU bij de Israëlische invasies in naburige landen en de bezettingspolitiek van Palestijnse gebieden. In hoofdstuk drie gaat het over wapenexport naar Israël, de verstrengeling van de Israëlische en Europese wapenindustrie en samenwerking bij onderzoek in het militaire en security domein.

Het laatste hoofdstuk brengt een gedetailleerde tijdslijn van de gebeurtenissen tussen 7 oktober 2023, de aanval van Hamas, tot 7 mei 2024 als de brochure werd afgesloten.

Nu er wereldwijd door studenten acties gevoerd worden opdat hun universiteit de banden met Israëlische faculteiten en bedrijven zou stopzetten, wordt wel eens geopperd dat men daarmee het kind met het badwater weggooit, dat er ook veel positieve projecten zijn, zoals in de medische sector. Daarover schrijven de auteurs zeer terecht:

“Het is weerzinwekkend dat, terwijl de EU de gezondheidszorg van Israël financiert met tientallen miljoenen, het leger dat van Gaza vernietigt door te schieten op ziekenhuizen, gezondheidswerkers en burgerbeschermingsteams. En terwijl de EU miljoenen euro’s in Israëlische universiteiten pompt, waarvan er veel banden hebben met het leger, heeft dat leger alle universiteiten in Gaza vernietigd en 5.479 studenten, 261 leraren en 95 universiteitsprofessoren gedood in een periode van zes maanden.”

(hm)