10 januari 2013 – Twee dagen geleden maakte de Europese Commissie haar jaarrapport over werkgelegenheid en sociale ontwikkelingen bekend. Dit lijvig document illustreert zeker de toenemende werkloosheid, de groeiende verpaupering, het verder uiteenwijken van rijk en arm in de Europese Unie, en de toon van commissaris László Andor (werkgelegenheid en sociale zaken) bij de voorstelling van het rapport was verre van geruststellend. Men kan bijvoorbeeld uit de cijfers aflezen dat de werkloosheid in de eurozone (E-17) systematisch hoger ligt dan in de Europese Unie in haar geheel (E-27). De vraag is echter of deze cijfers niet nog te rooskleurig zijn.
Nemen we de werkloosheid voor België in 2011. De EU (Eurostat) geeft voor dat jaar een gemiddelde van 347.000 werklozen en een werkloosheidsgraad van 7.2%. De Belgische Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening telde echter 421.823 volledig werkloze uitkeringsgerechtigden. De studiedienst van de PVDA wees er echter op dat ook deze 421.823 met een flinke zak zout moeten genomen worden. Telt men er de niet-uitkeringsgerechtigde werklozen bij (jongeren in wachttijd, geschorsten, uitgeslotenen) dan komt men aan 558.685. Men kan er ook nog de ‘oudere werklozen’ die uit de statistieken werden geschrapt aan toevoegen, en dan komt men aan 641.762. Maar ook de ’tijdelijk werklozen’ zitten nog niet in de cijfers. Met deze categorie erbij komt men voor 2011 aan 782.609werklozen en een werkloosheidsgraad van … 15.2%.
Blijkt dus dat werkloos is , wie als dusdanig beschouwd wordt, en dat kan nogal variëren. De Europese Unie hanteert de ILO-definitie. Volgens deze ILO-normen is iemand werkloos wanneer hij/zij aan drie criteria voldoet:
- niet werken, ook al gaat het slechts om één uur per week,
- de afgelopen vier weken actief een job gezocht hebben, en
- binnen de twee weken beschikbaar zijn om een eventuele betrekking te beginnen.
We zouden met een boutade kunnen zeggen dat je al heel wat moet doen om volgens deze definitie werkloos te zijn.
Veel belangrijker echter dan de cijfers op zich is de vraag wat je ermee doet. Zullen de Europese leiders nu ook de ene top na de andere organiseren en nachtelijke zittingen houden zoals ze voor de redding van de euro deden? Zullen ze trojkas afsturen op winstgevende bedrijven die afdanken? Zal er letterlijk werk gemaakt worden van de strijd tegen de klimaatopwwarming?
Hints in deze richting heeft de sociaal-democratische commissaris László Andor voorlopig niet gegeven. (hm)