15 juli 2020 – De grote Macron heeft zich moeten tevreden stellen met een quatorze juillet in mineur, met een militair defileeke  in verhouding met de ambiance in zijn République en Marche. Maar ook het beeld dat de Franse president van zichzelf wil ophangen van voorvechter van sociale rechtvaardigheid in Frankrijk en de hele Europese Unie kreeg een  een paar opdoffers, toch voor wie daarin nog geloofde. In een lang interview voor France 2 en TF1  tijdens de Franse nationale feestdag ging het o.a. over het economisch herstel. Ja, Frankrijk zal nog een bijkomende 100 miljard euro daaraan besteden, naast de 460 miljard steun en garanties die reeds aangekondigd waren. Maar waar gaat dit geld heen?

Er is sprake van vermindering van ‘patronale lasten’ (sociale zekerheidsbijdragen) voor jongeren, eerste-job-contracten enzovoort, dus allemaal overheidsinspanningen ten voordele van de ondernemers. Maar de werknemers?  Macron hierover: “Men kan  tijdelijke loonsverlagingen toestaan eerder dan afdankingen, want het kan soms jaren duren alvorens men terug een job vindt.” De interviewers verwijzen dan naar  Derichebourg, een filiaal van Airbus, waar aan de werknemers een loonsverlaging van 20% gevraagd wordt om zo hun werk te kunnen behouden. De interviewers hebben zelfs de onbeschaamdheid om aan de president te vragen of hijzelf zoiets zou doen, als hij loontrekkende was. Macron repliceert dat dit niet onder dwang mag gebeuren, maar via ‘sociale dialoog’… Hij doet verder alsof er een mooie symmetrie bestaat tussen de offers gevraagd van de werkende klasse en die van de kapitalisten en hun aanhang: we hebben ook aan de bedrijven die door de Staat geholpen worden gevraagd om de dividenden ’te milderen’. Men ziet: Macron oefent geen dwang uit.

Of nu toch niet onmiddellijk: gevraagd naar zijn zeer gecontesteerde plannen voor de ‘hervorming’ van de pensioenen zegt Macron dat hij niet zo koppig is om die nu onmiddellijk te willen doorvoeren. “Zult u het dan niet doen?” vraagt de journalist, maar dat bedoelde Macron nu ook weer niet. Het zal anders gebeuren dan aanvankelijk gepland, maar zou het een goed idee zijn die plannen in te trekken? Ik denk het niet, zegt Macron.

Monsieur le président wordt ook gevraagd of hij bij zijn plannen blijft om de belastingen niet te verhogen, of toch die voor de rijken en superrijken. Coronacrisis of niet, Macron volhardt: “Ik denk niet dat men een crisis als deze overwint door de belastingen te verhogen.” Zo is er geen sprake van de herinvoering van een vermogensbelasting (ISF, Impôt sur la fortune).
Er is ook de kwestie van de woningbelasting ( taxe d’habitation) die betaald wordt zowel door eigenaars als huurders. Deze lag al lang onder vuur, en Macron kondigde bij zijn aantreden aan die af te schaffen “in het belang van de lage inkomens en de middenklassen” ; bij nader toezien bleek dit echter vooral een cadeautje voor de rijksten te zijn.  Onder druk van de Gele Hesjes werd de woningbelasting tijdelijk behouden voor de 20% rijksten. Zou Macron het aandurven om ook deze bovenlaag vrij te stellen, met een minder-inkomst voor de Staat van ongeveer 2,5 miljard € per jaar? Het is veelzeggend hoe Macron de vele uitdrukkingswijzen van de Franse taal gebruikt om te laten verstaan dat hij, zeer tegen zijn zin maar gedreven door de noden van het uur, misschien zijn rijkere medeburgers een beetje zal moeten tegen de haren strijken. Zo goed mogelijk vertaald luidt zijn antwoord: “Er bestaat een optie, die mogelijk is, dat ligt in de handen van de regering [aha,  niet Macron zal het gedaan hebben!], en die bestaat erin de opheffing van de woningtaks voor de meest gefortuneerden onder ons, een beetje uit te stellen; misschien is dat in een crisisperiode iets legitiems.” 

Natuurlijk heeft Macron op deze quatorze juillet niet alles verteld wat hij voor de Franse werkende klasse in petto heeft, dat zal wel binnenkort blijken. Maar als het regent in Parijs druppelt het in Brussel, zegt men.  In hoofdsteden zonder Gele Hesjes zou het wel eens kunnen regenen als het in Parijs druppelt. (hm)