Poƫzie hoort poƫtisch te zijn, hoe kan er dan over het actuele Gaza poƫzie geschreven worden? Het gedicht van Zeina Azzam dat we hier brengen toont dat het kan, ook al smaakt de poƫzie naar bloed en tranen. Ze laat ons misschien beter begrijpen dan welk verslag ook wat in Gaza aan het gebeuren is.
Alle hoogdravend gescherm over de ‘rechtstaat’ en hoge Europese waarden ten spijt, steunen onze regeringen en onze Europese leiders de meedogenloze represailleoorlog van IsraĆ«l tegen de Palestijnen. Zelfs het protest daartegen wordt met repressie beantwoord. De kloof tussen het Westen en de rest van de wereld wordt er alleen maar dieper door.
Dat de EU haar volledige steun toezegt aan IsraĆ«l in zijn oorlog tegen de Palestijnen is niet zo verwonderlijk, als men ziet hoeveel steun het apartheidsregime reeds in het verleden kreeg, tot en met het subsidiĆ«ren van de wapensector. Cijfers en feiten bij de hand toont TNI-onderzoeker Niamh Ni Bhriain aan hoeveel de Europese ‘waarden’ waard zijn.
De Europese leiders proberen vandaag hun positie rond het conflict IsraĆ«l-Palestina te ‘synchroniseren’, na de cacofonie van vorige week. Europa spreekt niet uit Ć©Ć©n stem, zo luidt het, maar wat zou het worden als het dat wĆ©l deed? .
Verontwaardiging alom over de ’terroristische aanval’ van Hamas, en de volle westerse steun aan Netanyahu voor de ‘zelfverdediging van IsraĆ«l’. Maar waar was de westerse verontwaardiging en steun in de voorbije decennia toen miljoenen Palestijnen werden opgesloten en gebombardeerd in de openluchtgevangenis die Gaza is? Voor de Britse journalist Jonathan Cook is de westerse hypocrisie de werkelijke achtergrond van deze gewelduitbarsting.
Met de putsch in Niger dreigen Frankrijk, Duitsland en de EU hun enige ‘betrouwbare, democratische partner’ in West-Afrika te verliezen. Als een complexe situatie zo eenvoudig voorgesteld wordt als het gevecht tussen goeden en slechten, is wat dieper graven naar achtergronden aangewezen. Dat is wat de kritische journalisten van German Foreign Policy deden.
De EU is van plan extraterritoriale sancties naar Amerikaans model in te voeren, wat in strijd is met het internationaal recht. Zo wil ze bedrijven buiten de EU aanpakken voor hun export naar Rusland. Niet-westerse allianties, zoals BRICS en de Shanghai Cooperation Organization, nemen uitbreiding.
De EU heeft grote ambities om een geopolitieke wereldspeler te worden. Klaus DrƤger analyseert de belangrijkste dossiers waarin de ‘strategische autonomie’ zou moeten blijken: China, de jacht naar grondstoffen, Biden’s protectionisme, de VS-geleide NAVO… Zijn conclusie: Wat de EU betreft: zij is geen partij in het grote mondiale gokspel.