24 september 2014 – Hinkley Point is een kustgebied in Z-W-Engeland, een zestig kilometer van Bristol, vestigingsplaats van een kerncentralepark. “Hinkley Point A” werd eind jaren ’50 geconstrueerd, bevat twee reactoren die in 2000 definitief werden stilgelegd wegens technische problemen; reeds daarvoor werkten ze maar op half vermogen. “Hinkley Point B” (2 reactors) werd gebouwd vanaf 1967, en leverde stroom vanaf 1976; ook hier werd slechts een gedeelte van het vermogen (ca. 70%) gehaald. Conclusie van de Britse regering Cameron: we willen Hinkley Point C.  Een consortium onder leiding van het Franse EDF, waar ook de Franse constructeur Areva en twee Chinese bedrijven (CGN en CNNC) toe behoren, is aangeduid voor de bouw en het uitbaten van een 3200 megawatt-centrale, die in 2023  zou klaar zijn en gedurende 60 jaar moet opereren. Het prijskaartje is momenteel 19 miljard €, maar zoals het de gewoonte is bij dergelijke projecten komt daar in de loop van de uitvoering meestal nog een heel pak bij.

Wat sommige mythes ook mogen beweren, bedrijven houden niet van risico’s. Het EDF-consortium stuurde daarom aan op winstgaranties bij de Britse overheid, en kreeg die ook. Londen garandeert EDF en zijn Chinese partners gedurende 35 jaar  een prijs van £92.50 per megawatt-uur, het dubbel van de huidige prijs. Bovendien stelde de overheid zich garant voor de leningen van de privébedrijven.

Maar hola, de Europese Unie waakt over de bestedingen van haar lidstaten! De Europese Commissie opende in december 2013 een onderzoek, en het leek zeer onwaarschijnlijk dat de regeling door Brussel zou aanvaard worden. Niet omdat de EU zich als de kampioen van hernieuwbare energie en duurzame ontwikkeling opwerpt en lessen getrokken heeft uit de  Fukushima-ramp, maar omwille van de regels van de ‘eerlijke concurrentie’  in Europa; staatssteun aan bedrijven moet héél nauwgezet onderzocht worden! Aangezien ook de regels over openbare aanbestedingen werden miskend, gaf concurrentiecommissaris Joaquín Almunia (Spaanse sociaal-democraat) dan ook weinig hoop op een Brusselse instemming met de plannen in Londen. 

Maar dat was in december 2013. De Commissie heeft de zaak ondertussen bestudeerd, en de voorbije dagen kwam het officieuze bericht dat commissaris Almunia de Europese Commissie zal voorstellen met het Britse plan akkoord te gaan, en het met de Commissie Barroso in oktober goed te keuren… “Een grote opsteker  voor de nucleaire industrie, die haar ambities in W-Europa gedwarsboomd zag door hoge kosten, en vrees voor stralingsongelukken na de ramp in Fukushima in 2011”, aldus de Wall Street Journal.

Is het niet onvoorstelbaar dat een “commissie van lopende zaken” (binnen zes weken wordt ze opgevolgd door de Commissie Juncker), nog een dergelijke beslissing wil (en waarschijnlijk zal) doordrukken? Waar zijn hier de ‘checks and balances’ ? En waar is dat ambitieus klimaatplan en de transitie naar hernieuwbare energie? (hm)

Bronnen: Reuters, Wall Street Journal, Wikipedia, Euractiv,