Strawberry Field was voor Beatle John Lennon (Strawberry Fields Forever, 1966) een soort zoete herinnering uit zijn jeugd, een plaats om zich uit te leven buiten het oog van volwassenen en autoriteiten.

Maar aardbeivelden roepen voor sommigen heel andere beelden op. Hoe bevreemdend het voor de consument die zijn coupe fraise glace geniet ook kan lijken, aardbeivelden rijmen vaker dan men zou denken met terreur, uitbuiting en zelfs slavernij.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) ¹ deed op 30 maart uitspraak in een zaak over mensenhandel en dwangarbeid. De feiten deden zich voor in Griekenland in 2012-2013, onder de conservatieve regering Samaras.  Opnieuw wordt een tipje van een sluier opgelicht, zoals ook het geval was voor de uitbuiting van Roemeense vrouwen in Zuid-Sicilië  ².

Het EHRM verspreidde over de uitspraak een persbericht dat, aangename verrassing, begrijpelijk en in mensentaal gesteld is, niet wat men gewoonlijk van een juridische instantie verwacht. Hier volgt de samenvatting van de feiten.

“De verzoekers zijn 42 onderdanen uit Bangladesj die in Griekenland leven. Ze hadden geen arbeidsvergunning toen ze aangeworven werden tussen oktober 2012 en februari 2013 om aardbeien te plukken op een bedrijf in Manolada. Men had ze een loon beloofd van 22 € voor zeven uren werk en drie euro voor elk overuur. Ze werkten elke dag van 7:00 uur ’s morgens tot 7:00 uur ’s avonds onder het toezicht van gewapende bewakers. De werkgevers hadden hen gewaarschuwd dat ze hun loon alleen zouden ontvangen als ze doorgingen met werken. De verzoekers leefden in noodverblijven zonder toilet of stromend water.

In februari , maart  en april 2013 gingen de werknemers in staking en vroegen de uitbetaling van hun achterstallig loon, maar tevergeefs. Op 17 april 2013 namen de werkgevers andere migranten uit Bangladesj in dienst. Uit vrees dat ze niet zouden betaald worden begaven 100 tot 150 werknemers van het 2012-2013 seizoen zich naar de twee werkgevers om hun loon op te vragen. Een van de gewapende bewakers opende toen het vuur, en verwondde daarbij ernstig 30 werknemers, waaronder 21 van de verzoekers. De gewonden werden naar het hospitaal gebracht en vervolgens ondervraagd door de politie.

De twee werkgevers werden samen met de bewaker die geschoten had en een gewapende ploegbaas gearresteerd en aangeklaagd voor poging tot moord, wat later herleid werd tot het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, en voor mensenhandel. In een uitspraak van 30 juli 2014 sprak het Hof van Assisen hen vrij van de beschuldiging van mensenhandel. De gewapende bewaker en een van de werkgevers werden veroordeeld voor het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel en het onwettig gebruik van vuurwapens; hun gevangenisstraf werd omgezet in een geldboete. Ze moesten ook 1500 € betalen voor de 35 werknemers die  als slachtoffer erkend werden; dat komt neer op 43 € voor elk van hen. De twee veroordeelden gingen in beroep. Dit beroep is nog steeds aanhangig en heeft een opschortend effect.

Op 21 oktober 2014 vroegen de werknemers de openbare aanklager van het Hof van Cassatie om in beroep te gaan tegen het oordeel van het Hof van Assisen, met het argument dat de beschuldiging van mensenhandel niet terdege was onderzocht. Deze vraag werd verworpen en het deel van het oordeel van het Hof van Assisen met betrekking tot mensenhandel werd onherroepbaar. “

Het EHRM bevestigde dat het ging om mensenhandel en dwangarbeid, en dat de Staat tekort gekomen was in zijn verplichting om zulks te verhinderen, de slachtoffers te beschermen, de kwestie te onderzoeken en de schuldigen te straffen. Bij het geding kregen ook de rechtsfaculteit van de Universiteit van Lund (Zweden), het Internationaal Vakverbond (ITUC), Anti-Slavery International, het AIRE-centrum (Advice for Individual Rights in Europe) en PICUM (Platform for International Cooperation on Undocumented Migrants) de toelating om tussen te komen. De Griekse staat werd veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 12.000 à 16.000€ aan elk van de verzoekers.

1. Dit Europees Hof voor de Rechten van de Mens (in Straatsburg)  is geen instelling van de Europese Unie, en heeft niets te maken met het Europees Hof van Justitie (in Luxemburg), dat in grote mate een instrument is van het EU-despotisme.
2. Zie ons recent  bericht Oost-Europese vrouwen: supergoedkoop, inzetbaar op de akker én in bed.