16 januari 2014 – In De Morgen van 15 januari verscheen een vrije tribune van Saïd El Khadraoui, europarlementslid voor de sp.a (Vlaamse sociaal-democraten). Reeds in de titel en ondertitel klinkt een strijdvaardige toon: “De Trojka-politiek heeft genoeg doden gemaakt”, “Weg met het ondemocratische triumviraat, en vlug”. En ook binnen het artikel kan men een aantal uitspraken noteren die van een linkse militant lijken te komen: “… het nietsontziende soberheidsbeleid van de Europese Unie. Dat beleid heeft doden op haar geweten”, “de Trojka heeft Griekenland naar de middeleeuwen gekatapulteerd“.

Zouden de sociaal-democraten tijdens de nieuwjaarsrecepties tot betere inzichten gekomen zijn? Nog net voor het jaareinde keurden ze probleemloos het Begrotingsverdrag goed, nochtans een pronkstuk van het nietsontziende soberheidsbeleid van de Europese Unie. Het is waar dat de 5 Belgische sociaal-democraten in het Europees parlement in maart 2013  tegen het two-pack stemden, maar in september 2011 stemden ze wel voor het “macro-economisch toezicht” (onderdeel van het sixpack), waardoor de Europese Commissie en de Raad nu een even grote greep hebben op de sociaal-economische politiek van een lidstaat als op zijn begroting. Onze sp.a-europarlementariërs stemden vrolijk in met de resoluties over het Transatlantisch handelsverdrag.  Enzovoort. We zullen niet terug gaan tot het verdrag van Lissabon of van Maastricht, telkens op applaus onthaald en actief mede tot stand gebracht door de hele Europese sociaal-democratie, en nu de juridische basis voor het nietsontziende soberheidsbeleid van de Europese Unie.

Khadraouis uithaal naar het Europees beleid mag dan wel op enige punten hout snijden, geloofwaardig is het niet. Nu de Trojka vertrokken is uit Ierland en weldra uit Portugal, is het goedkoop om te pleiten voor “een spoedig uitdoofscenario voor de Trojka“.  Het doet denken aan die andere uithaal, drie jaar geleden, naar de Tunesische en Egyptische leiders Ben Ali en Moebarak. Die heren waren lid van de socialistische internationale toen miljoenen mensen op straat kwamen tegen hun weinig democratisch en weinig sociaal beleid. Pas als er in de media vragen werden gesteld naar die merkwaardige liaisons waren Ben Ali en Moebarak plots persona non grata … Als internationaal secretaris van de sp.a kon El Khadraoui het nochtans beter geweten hebben dan vele anderen; hij was bovendien ondervoorzitter van de delegatie van het Europees parlement voor betrekkingen met o.a. Egypte.  Misschien ontdekt Saïd ooit nog eens dat de Griekse sociaaldemocraten in de nietsontziende soberheidsregering Samaras zitten? 

Zo doen politici nu eenmaal in de aanloop naar verkiezingen, zal men zeggen. Als dat zo is, erkennen die politici in feite dat ze een beleid steunden dat hun kiezers niet lusten.   (hm)