Wie dacht dat Griekse ‘inschikkelijkheid’ voor de eisen van EU en IMF (de ‘Trojka’) door inschikkelijkheid van deze laatsten zou beloond worden heeft het flink mis. De Griekse samenleving is meer dan ooit het mikpunt van een rabiaat neoliberaal offensief, zeker nu de regering Tsipras II niet langer  als de ‘regering van het volk’ ervaren wordt.

Het is zeer opvallend dat, naast nog meer bezuinigingen en privatiseringen,  vooral de vakbondswerking in het vizier ligt van de Trojka. Deze eist van de Griekse regering onder andere:

• een wetswijziging zodat vakbondsvertegenwoordigers gemakkelijker kunnen ontslagen worden;
• een beperking op het stakingsrecht;
• versoepeling van de voorwaarden voor een ‘lock out’ (patronale staking, waardoor de werknemers uit het bedrijf buitengesloten worden);
• uitsluiting van vakbonden uit onderhandelingen bij collectief ontslag wanneer het over minder dan 10% van het personeel gaat (momenteel bedraagt de drempel 5%);

Daarnaast eisen EU/IMF ook dat het Griekse Ministerie van Arbeid niet langer zijn toestemming moet geven bij collectief ontslag, en dat de Griekse regering niet langer aandringt op een herstel van de collectieve loononderhandelingen.

Het is in die context dat GSEE, de Griekse vakbond voor de privésector, een oproep lanceerde voor een algemene staking op 8 december.

Men zou hopen dat het Europees Vakverbond (EVV, ETUC in het Engels, CES in het Frans), de koepel waar de meeste Europese vakbonden bij aangesloten zijn, alles in het werk stelt om een zo verdrukt lid met alle middelen bij te staan, nu het zo uitdrukkelijk over de kern van het vakbondswezen gaat. Maar het EVV kent, of erkent, alleen perscommuniqués en verzoeken aan the powers that be als strijdmiddelen. Zo ‘steunt’ ze vandaag in een persbericht de stakingsoproep van GSEE, en doet ze een oproep aan de Europese ministers van financiën van de eurozone (‘Eurogroep’) die op 5 december bijeenkomen,  om ‘de Griekse werkers niet dieper met hun gezicht in de modder te duwen’.

Klinkt empathisch, maar een vakbondskoepel zou beter moeten weten als ze op de empathie van de Eurogroep rekent. Die wordt weliswaar voorgezeten door een ‘bevriend’ politicus, niemand minder dan  de Nederlandse minister van financiën Jeroen Dijsselbloem, PvdA.  Maar de sociaaldemocraat stak een paar dagen geleden nog een vermanend vingertje uit naar de neoliberale Europese Commissie: deze moet de budgettaire discipline van de lidstaten streng in toom houden, en dat strookt niet met tolerantie tegenover lidstaten als Portugal en Spanje die de ‘regels’ overtreden, en evenmin met voorzichtig gefluister in de Commissie over een misschien iets minder strak begrotingsbeleid…  (hm)