door Frank Slegers, 7 juni 2016

Was ik een Brit, ik stemde in het komend referendum voor een uittreden van Groot-Brittannië uit de EU.
De Britse linkerzijde is over deze kwestie verdeeld. Op de site van Grenzeloos stond onlangs een uitgebreid links pleidooi van Terry Conway tegen de Brexit. Ook Yanis Varoufakis maakt van de gelegenheid gebruik te onderstrepen wat een goede Europeaan hij is, en voert actief campagne tegen de Brexit. Hij werd beloond met de aansluiting van John McDonnell, de nummer twee van Labour, bij zijn Diem25.

Samen voor een ander Europa?

De redenering is steeds dezelfde: we mogen niet terugplooien op Groot-Brittannië, maar moeten samen in de EU strijden voor een ander Europa. Dat is een vreemde redenering. Als de EU ergens niet voor staat is het wel Europese solidariteit. De EU is een markt, en dat betekent strijd van allen tegen allen. Ook andere instellingen van de EU bevorderen de solidariteit niet: kijk maar hoe de euro een splijtzwam werd tussen Grieken en Duitsers rond de vraag ‘wie zal dat betalen?’ Toch zou die EU onmisbaar zijn om samen te strijden voor een Ander Europa?
Concrete strijd die er in slaagt brede lagen van de bevolking te mobiliseren speelt zich steeds af binnen de grenzen van de lidstaten. Gewone mensen hebben het gevoel geen grip te hebben op het Europese niveau, en terecht. Europese strijd wordt zo een ver-van-mijn-bed show, terwijl mensen het gevoel hebben in eigen land wel nog het verschil te kunnen maken. Dat gevoel is belangrijk.

Jeremy Corbyn

Jeremy Corbyn roept op samen in de Europese Unie te strijden voor verandering. Met wie gaat hij dat doen? Met zijn partijgenoten Dijsselbloem, Hollande en Renzi? Natuurlijk geloven de mensen dat niet. Als Labouraanhangers al voor ‘remain’ gaan stemmen, dan is dat uit angst voor het onbekende. Het is een zwaktebod. Uit peilingen blijkt bovendien dat ook voor veel Labourkiezers de migratiekwestie doorslaggevend is. Hun linkse leiders dreigen hen niet naar de stembus te krijgen, omdat deze mensen niet geloven dat hun leiders hen kunnen beschermen tegen loondumping en oneerlijke concurrentie. De idee van een sociaal Europa heeft alle krediet verloren. De propaganda rond het thema ‘samen voor een ander Europa’ is niet geloofwaardig, en dreigt zich als een boemerang te keren tegen de verkondigers ervan.

Sterk genoeg?

Dan maar samen met Boris Johnson en Nigel Farage breken met de EU? Het is geen leuk gezelschap, maar is het dan helemaal absurd te denken dat de Britse arbeidersbeweging deze heren aan kan? En sterk genoeg is om te bouwen aan Europese solidariteit zonder de hulp van Guy Verhofstadt of Martin Schulz?
Dat betekent niet dat ik voorstel nu ook in België of Nederland campagne te voeren voor een exit. Dat is immers niet reëel. Strijden op twee niveaus, in eigen land en in de EU, dat is bij ons de boodschap. Maar als de kans op een exit reëel wordt: doen!